نه شاهینی
و نه عقلت
به دامنه‌ی پرواز کبوتران نجف میرسد؛
همین!
سیگاری روشن میکنم
و به ترانه‌ای از اولاد علی می‌اندیشم
که ناخوانده مانده برای روز مبادا
که زودتر بادا!...
پی‌نوشت:
از جناب آقای حسین‌نژاد بخوانید: من شیعه‌ام!
و طرح سرکارخانم مردانی را ببینید: پنج خطّ حمّال شیطان!
سخن آخر: نام خانوادگی من «نقیان» است؛ تا کور شود هر آن که نتواند دید!
خواستم از او بنویسم؛
قلم از پهلو
شکست...
سلام. بی هیچ حرف دیگری، از خدای مهربان، سالی پربرکت برای سروران و عزیزان آرزو میکنم. نوروزتان مبارک!
1)
همه منتظرند
مسیح برگردد؛
من
چشم‌به‌راه مریم‌ام...
2)
آه ِ من هرگز نمی‌گیرد تو را بانو
گرچه می‌سوزد دلم، امّا خیالت تخت
شعله‌اش آبی‌ست!
ای فال‌گیر ِ کوچک ِ خوش‌لهجه!
در دست‌های گنگ ِ بلاتکلیف
دنبال ردّ پای کدامین غریبه‌ای؟
این بغض‌های سرزده
معنا نمی‌شوند
زحمت نده زمین و زمان را!
در من مسافری‌ست
که هرگز نمی‌رسد...
پی‌نوشت: عنوان این‌پست، از آوازی‌ست محلّی...
وقتی برادرم مرد در آن غروب سنگین
حتّی کبوتران هم انگار مرده بودند
گنجشک‌های خسته در زخمه‌های سرما
آوازهای خود را از یاد برده بودند
باخبر شدم که استاد رضا کاظمی نمایشگاهی مجازی برای فروش آثارشون به نفع امور خیریه برگزار کردند که دوستان می‌توانند از آن بازدید کنند و هم از زیبایی آثار خط، نقاشی و کاشی بهره ببرند و هم زیبایی یاری...
==========================================
از سکوت کوچه‌ها گذشت
سایه‌ی ستاره‌ای غزل‌به‌دوش...
سهم این دل یتیم کوش؟
و امّا:
الله الله فى الفقراء والمساکین فشارکوهم فى معاشکم...
"امیرالمؤمنین علیه‌السّلام"
«آری؛ جهت هوای خود، به صددرم سماع کنم و جهت رضای خدا، ده‌درم ندهم.»
پس چه گونه درست آید بندگی و دوستی حق؟
"شمس‌الدّین‌محمّد تبریزی"
حالا این مادر...
شتاب کن! شتاب کن!
(پرداخت آن‌لاین کمک‌ها در این‌جا)
پی‌نوشت: ترکیب "غزل‌به‌دوش" را از سیّدرضا شنیده‌ام
و سه‌گانی‌ها:
1
کسی این‌روزها به یادت نیست؛
به درک چشم شعرهات تر است!
به جهنّم که عشق در خطر است!
2
"من به یک آینه، یک بستگی پاک"... که نه!**
من به دل‌تنگی یک غنچه قناعت دارم؛
با شب و هق‌هق پاییز رفاقت دارم...
پی‌نوشت:
* با تشکّر از سرکارخانم مسیحا بابت معرّفی این تصویر زیبا.
** از سهراب: "من به یک‌آینه... یک بستگی پاک، قناعت دارم"
یک خبر:
جشن رونمایی مجموعه ی "پروانه های ابری"
خدمت سرکارخانم اکبریان, تبریک عرض میکنم.
و امّا شعر:
بیدارم می‌کنی
باهم چای می‌نوشیم
خیابان‌های تازه‌به‌خورشید‌رسیده را
قدم می‌زنیم
امّا...
همه‌ی شعرهای عاشقانه را
به موهایت گره می‌زنم
لاجرعه سرمی‌کشم
چشم‌هات را
به اوّلین گل سرخ که می‌رسم
می‌بوسم‌اش
و ترانه‌ای که دوست داری
برایت می‌خوانم
امّا...
بهار را به گردن‌ات می‌آویزی
میوه‌ی تابستان را
برایت پوست می‌گیرم
پاییز برایم سوپ می‌پزی
و تمام زمستان را
در آغوش هم به خواب می‌رویم
امّا...
شب میرسد
از خواب می‌پرم
دوباره نامه‌ات را می‌خوانم
راست نوشته‌بودی:
"ما برای هم ساخته نشده‌ایم"
امّا
این همه دل‌تنگی برای چیست؟
1
قناعت کردیم به گوساله‌ها...
موسی که برگردد
شاخ در می‌آورد!
2
با دهان باز
کنار در مانده...
بی‌من رفتن‌ات را باور نکرده
کفشم حتّی!
3
دعامان کرد که:
«دوستانم هرکجا هستند
روزهاشان پرتقالی باد!»*
امّا چرا سهم من شد
پرتقال خونی!
4
چه سرّی‌ست؟
هربار تو را مرور میکنم
لب‌هایم
بوی سیگار می‌گیرند!
5
تو را به خدا شمعی روشن کن!
فالی بگیر!
غزلی بخوان!
پروانه‌ای توی قلبم
پرپر می‌زند...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* از سهراب
