کودکان سرزمین خسته مرا اگر
سربه‌سر
از کنار مادران
به دوش سرد دارها کشیده‌اید
او که صاحب عصاست می‌رسد
وعده خداست:
می‌رسد!
=====================
برای میانمار نوشته بودم؛ این روزها که یمن، این روزها که فلسطین...
در این عالم جهت نظاره آمده بودم و هر سخنی می شنیدم بی سین و خا و نون، کلامی بی کاف و لام و الف و میم؛ و از این جانب سخنها می شنیدم. می گفتم ای سخن بی حرف! اگر تو سخنی پس اینها چیست؟ گفت: نزد من بازیچه. گفتم: پس مرا به بازیچه فرستادی؟ گفت: نی تو خواستی، خواستی تو که ترا خانه ای باشد در آب و گل و من ندانم و نبینم.
جناب آقای پروفسور شمس‌الدّین محمّد تبریزی
مثل نور آفتاب
لابه‌لای ابرهای توبه‌تو
خط به‌خط رسیده تا زمین
خنده تو هم
رسیده است
از میان شهرها و دشت‌ها
تا همین سطور واژه‌چین
