غبار این بیابون بی‌سواره...

 

 

ای فال‌گیر  ِ کوچک ِ خوش‌لهجه!

در دست‌های گنگ ِ بلاتکلیف

دنبال ردّ پای کدامین غریبه‌ای؟

 

این بغض‌های سرزده

                                معنا نمی‌شوند

 

زحمت نده زمین و زمان را!

در من مسافری‌ست

                             که هرگز نمی‌رسد...

 

 

پی‌نوشت: عنوان این‌پست، از آوازی‌ست محلّی...

 

...

 

 

 

وقتی برادرم مرد در آن غروب سنگین

حتّی کبوتران هم انگار مرده بودند

گنجشک‌های خسته در زخمه‌های سرما

آوازهای خود را از یاد برده بودند