رباعی

از وهم به وهم رفتنی صدباره

بازیچهٔ بی‌نصیب هر انگاره

انسان بی تو حسرت آرامگهی است

تابوتی بر دوش زمان آواره

#محمّد_نقیان

سرخ‌گل...

می‌توانست

ساقه‌علفی بی‌نام باشد

محض سبز بودن باغچه

یا قدر چاشنی سفره‌ای

یک‌ پیش‌دستی سبزی

امّا

به هیئت گل سرخی شکفت‌

‌

#محمد_نقیان

قد

این طرف
بچّه گربه‌ها
فارغ از سر نخی 

                 که پیچ می‌خورد به دست و پایشان
با کلاف‌ها به جست و خیز

آن طرف 
که رج به رج
تار و پود لحظه‌هاش، 

مرگ و زندگی است
شیربچّه‌ها 
با گلوله‌های توپ در ستیز

بچّه‌گربه را 

بیش از این مجال عقل نیست
شیربچّه را
جز حماسه، انتظار چیست؟

#محمد_نقیان

پی‌نوشت: به غیرت‌های محدود در مستطیل سبز!

چنین که تویی...

 

به  عبّاس حسین‌نژاد که عزیز است:

 

می‌توان ماه بود
و در خیال برکه‌ای کوچک گنجید
می‌توان گستره‌ای سبز بود
نقش بسته بر چشمان کودکی
می‌توان غزلی بود بالیده در قرن‌ها
و زمزمه شد بر لبان عابری غریب
چنین که تویی
نشسته بر دلِ کوچکم

 

 

یکّه‌سوار

تو که سوار بادهایی و

ارّابه‌نشین ابرها

عازمی به فتح کدامین سرزمین

در سینهٔ کدام مرد؟

محمد_نقیان

کودک‌کشی...

 

کودکان سرزمین خسته مرا اگر

سربه‌سر

از کنار مادران

                  به دوش سرد دارها کشیده‌اید

او که صاحب عصاست می‌رسد

وعده خداست:

                        می‌رسد‍!

 

 

=====================

برای میانمار نوشته بودم؛ این روزها که یمن، این روزها که فلسطین...

دورادور...

 

 

مثل نور آفتاب

لابه‌لای ابرهای توبه‌تو

خط‌ به‌خط رسیده تا زمین

خنده تو هم

رسیده است

از میان شهرها و دشت‌ها

تا همین سطور واژه‌چین

برای مادربزرگ...

 

مائیم و دلی و درد و داغی دیگر

خاموشی ماه شبچراغی دیگر

دامانش باغ ما، بهار ما بود

دل را چه کنیم خوش به باغی دیگر

 

 

یکسالی است تک بیت مانده...

 

ای دست با سخاوت آیینه زارها

عطری بزن به پیرهن بی بهارها

جیلان...

 

ماشه را

 بر شقیقه ات میچکانی

 و خونت ستاره میشود

 شتک زده بر دیوار شب

ماشه را میچکانی

و کوبانی نه،

من سقوط میکنم